Een liedje van Herman van Veen schalt door de ruimte.
"Opzij, opzij, opzij, maak plaats,
maak plaats, maak plaats, maak plaats,
wij hebben ongelofelijke haast.
Opzij, opzij, opzij,
want wij zijn haast te laat,
wij hebben maar een paar minuten tijd."
Het liedje is al van een tijd geleden en actueler dan ooit. We rennen van het een naar het ander.
Zoveel dingen die er moeten. Doorgaan, zonder je af te vragen of het belangrijk of nuttig is.
Alsof je geen keuze hebt en op de automatische piloot voortraast.
Omdat je altijd al zo deed.
Omdat de anderen het ook doen.
Omdat je denkt dat anderen het van je verwachten.
Herken je dat? En hoe vaak sta je stil bij jezelf en vraag je je af hoe het met je is?
Nooit? Zelden? Soms? Regelmatig?
Ik merk bij veel van mijn cliënten dat ze spanning en onrust ervaren en gehaast zijn.
Hoog en snel ademen, veel praten, weinig luisteren. Stress. Ik vraag ze hoe het werkelijk met ze is.
Wat voel je in je lijf?
Zit er ergens spanning of pijn?
Waar zit je ademhaling? In je borst, in je buik?
Voel je hoe snel je hart klopt?
Heb je het warm of koud?
Wat hoor je, wat zie je en wat proef je?
Zijn er veel of weinig gedachten in je hoofd?
Praat je streng of liefdevol tegen jezelf?
Stel jezelf deze vragen als je merkt dat je een rol speelt in de clip van "Opzij".
Neem een moment voor jezelf, wees stil en vraag je af hoe het werkelijk met je is.
Alleen waarnemen. Je hoeft er niets van te vinden.
Hoe vaak sta jij even stil?
