Analytisch van bovengemiddeld academisch niveau, zo was de uitkomst van het assessment. Net na mijn afstuderen ging ik op voor een ambitieus traineeship bij een grote multinational. Alle gesprekken waren positief verlopen en nu nog dat assessment... Ik werd niet toegelaten. Aan mijn denkvermogen lag het niet.
Want denken kon ik goed. Ik wist altijd een oplossing te bedenken voor de uitdagingen die ik tegenkwam. Logische verbanden te leggen, overzicht en inzicht te creëren. Op mijn hoofd kon ik altijd vertrouwen. Zo hield ik de controle. Dat heeft me veel gebracht.
Zo schakelde ik ook mijn hoofd in om met mijn gevoel om te gaan. Antwoorden te bedenken op de waarom-vragen. Begrijpen hoe mensen en dingen in het leven in elkaar zitten. Positieve gedachten op te roepen als er iets vervelends gebeurde. Het in perspectief te plaatsen, te bagatelliseren. Maar ook het onderdrukken van het gevoel en mezelf afleiden door iets anders te doen.
Ik zie het ook zo vaak bij de mensen die ik begeleid. Ze hebben afgeleerd om te voelen. Al vroeg in hun leven.
Onbewust besloten dat gevoel, emotie en het uiten hiervan, niets dan last opleverde. Of dat het geen zin had om het te uiten, want er werd toch niets mee gedaan. Sterker, het zorgde voor afwijzing, afkeuring en buitensluiting.
Het niet meer willen voelen ontstaat al op jonge leeftijd. Een jong kind kan alleen maar voelen in de eerste jaren. Als de ouders niet op een adequate manier met empathie reageren, dan kan het kind onbewust 'besluiten' dat het beter is om niet te voelen.
Later in het leven vertrouw je dan op je hoofd. Is je gevoel ondergeschikt en onderdrukt. Voel je wel van alles, maar weet je er geen raad mee. Herken je dat ook?
Hoe pak je dat aan, leren voelen? Zo begon ik. 3 Keer per dag stilstaan bij wat je voelt. In de ochtend, middag en avond. Bijhouden hoeveel keer per dag je je gevoel uit. Zet dit in een appgroepje met jezelf. Om bewuster te worden van je gevoel. Om weer te leren voelen.
Wat doe jij met je gevoel?
